Ανάφιξη Αφιξης
Αφιξη Αναφιξης
Εμπνευσμένο το 2022!
Λέξεις, ξεπηδούν καθημερινά στις εικόνες των αισθήσεων και γράφω!!
Οργασμικός Γενάρης!!!
Αόρατη η αορτή στης άφιξης την ανάφιξη.
Ευλογημένες οι μούσες της ζωής μου!!
Ευλογημένοι και οι καρποί αυτών!!
Ευλογημένη και
εγώ!!!!
Κοκκινίζει
η αίσθηση
την αμφιβολία
στο λευκό
δωμάτιο
τρίζοντας
του χρόνου
τα μεγάλα
πόδια.
Έφευγες
πάντα
παραμένοντας
εντός μου.
10-1-22
Η ευτυχία
στις γωνιές
της
έχει
εσένα.
10-1-22
Τα γράμματα
συνθέτουν
τις αιχμηρές
λέξεις
για να έχει
η ομίχλη
φως.
10-1-22
Θα ξεχάσω
να γράφω
σαν
φύγεις
από της
ψυχής μου
την πένα.
10-1-22
Καλύπτεις
ακόμη
και
το κενό
ανάμεσα
σε μένα
και
σε σένα.
10-1-22
Μετεωρίζεις
τις επιθυμίες
στα τρεμάμενα
χέρια
φοβούμενος
τη ζέστη
του παλτού μου.
Μην αμφιβάλλεις
Στον τράχηλο
της νύχτας
ο ουρανός
θα ανοίγει
για μας
ίσκιους.
Έλα
να
περπατήσουμε!
10-1-22
Καθώς
θα επιστρέφεις
πάρε
100 γραμμάρια
λέξεις.
Γράφω
συνεχώς
και
δεν
θα αντέξω
την
έλλειψή τους.
10-1-22
Σπαταλώ
το νου μου
περπατώντας
το δέρμα σου.
Ενώ
στα
πηγάδια
της ποίησης
η
αιωνιότητα
απαγγέλει
για
σένα.
10-1-22
Η ρωγμή
της βροχής
σε φέρνει
στις προσευχές
της σκέψης.
Καταχείμωνο
ως
αειθαλή
ασφόδελο.
12-1-22
Κάθε
που
βρέχει
ανοίγω
το παράθυρο
για να
έρθεις.
Και
μπαίνει
ο ήλιος
με τις λέξεις
του
και
γίνεσαι
ποίημα.
Αφιξη Αναφιξης!
12-1-22
Ντρέπομαι
να σε
περιμένω
τόσα
χρόνια.
Άλλαξε
ρότα.
Η δύση
είναι
πάντα
εκεί
στα
δυτικά
της
ανατολής.
12-1-22
Ας
εκπλήξουμε
την
αργοπορία
με την
αφήγηση
της παρουσίας.
Ταφταδένια
φόρεσε
στα φτερά
σου
κι έλα
στα δυτικά
της μέρας
τώρα
που
βρέχει!!
12-1-22
Ανεπαίσθητη
εγγύτητα
χάδι
βαθύ
στο όνειρο.
Ίσως
και να
είσαι
ήδη
εδώ!
12-1-22
Στις εσχατιές
των ορίων
χνούδωσαν
οι λέξεις
τώρα
που
η αιωνιότητα
έγινε
παρόν.
12-1-22
Σου
γράφω
για να
με
αναγνωρίσεις
όχι
ως αντανάκλαση
αλλά
ως
ύπαρξη
του φωτός
σου.
12-1-22
Έτσι
κι
αλλιώς
μου
ανήκει
η κάθε
μέθη
της αίσθησης
σου
γι' αυτό
γυρίζεις
σε μένα.
12-1-22
Ο δρόμος
σου
περνά
εντός
μου
καθώς
είμαι
η
καθεστηκυία
γλώσσα.
12-1-22
Διατρέχεις
τις σιωπές
δημιουργώντας
δέντρα
στο ξέφωτο
της ειλικρίνειας
πιστεύοντας
στους
καλούς
τρόπους
της φύσης.
Ω
έλα
να
σου δείξω
τη μοβ
λέξη
που
έγραψα
για σένα
στην
πληγωμένη
λαχτάρα
του πόθου
κι
ύστερα
αν θέλεις
μένεις
ή
αν θέλεις
φεύγεις.
13-1-22
Στο δείπνο
ήσουν
ο μόνος
περισπωμενος
καλεσμένος
ως
ο ωραίος
παλμός
της
ποίησης.
13-1-22
Μαζεύοντας
πορτοκάλια
πήρα
ως
βραβείο
το
ακάνθινο
σκήπτρο
της
Ηρώδιας
μοίρας.
Έτσι
τώρα
μπορώ
να με
αποκαλώ
και
ποιήτρια.
13-1-22
Στην
ενδόγαμη
ωοτοκία
βουτούσαν
τρυφερά
οι καρποί
των νερών
στη λάμψη
της παλάμης
για
του Χριστού
τις αγιάτρευτες
πληγές.
13-1-22
Αγαπώ
τις διάφανες
σταγόνες
γιατί
είναι...
ΕΣΥ
και
έτσι
σε
οσφρίζομαι!!
13-1-22
Κλαίω
για
του στυφού
σου μου
δέρματος
την κόχη
που
σε με
αγκύλωσε
στης
κάστας
σου
τα
πρέπει
τότε
που
η Σουβι
επιμελώς
σε με
εξαφάνιζε.
13-1-22
Ξεχειλίζω
σπίλους
με τόσες
έχιδνες
κρυμμένες
στο δέρμα
μου!
Και γίνομαι
νερένια!
Για να
ταξιδέψουν
επιτέλους
εκτός μου!!!
13-1-22
Στεγνός
κι
ακίνητος
όπως
ένα
νησί
μένεις
στη
φθαρμένη
πύλη
του κόσμου
κλωθώντας
της Λάχεσης
τις λέξεις.
Κουνήσου
η ζωή
βηματίζει
εντός
του θανάτου
με
ένα
τσεκούρι
στην
άκρη.
Μάζεψε
στα
χέρια
σου
τα
γράμματα
πριν
τα
πάρουν
των
κυμάτων
οι ορμές
και
οι συσπάσεις
αναδιπλώσουν
στα κοχύλια
το πένθος
του ορίζοντα.
Σχημάτισε
εκτός
το εντός
σου
στη σκόνη
των ανθρώπων
τατού
στο
ταμπού
κι άσε
τη βροχή
να πλένει
της
Ντεραντούν
τον άνδρα!
Αν
Ανήκει
ή
όχι
η φλόγα
στο κοπάδι
δεν θα μάθεις
όμως
στο τώρα
είναι
δικιά σου!!!
14-1-22
Έρχεσαι
με το
χρόνο
στο παρόν
ενώ
λείπουν
20
και
πλέον
χρόνια.
Χάνονται
οι άνθρωποι
μένοντας
πάντα
εντός.
14-1-22
Πολλοί
οι
κάτοικοι
μου.
Με ποιόν
θα ήθελα
να ζήσω;
Με όλους
και
με κανέναν.
Ίσως
γι' αυτό
να
υιοθέτησα
τη Φραγκίσκα
για να
τους
αποφύγω
ευγενώς
κρατώντας
τους!!!
14-1-22
Οι σκιές
στα βλέφαρα
της στέπας
τρέχουν
για να
φτάσουν
το πένθος
του προσώπου
σου
στου
Άδη
τη
μοίρα
πριν
ξημερώσει
και
συναντήσουν
το
φως.
14-1-22
Ανέσυρα
εκ
Ταρτάρων
τα
σκιρτήματα
του
έρωτα
και
τώρα
σκέψη
τη
σκέψη
σε
πορεύομαι
στο
έχειν
και
στο
κατέχειν.
14-1-22
Ομορφαίνεις
όσο
οι ρίζες
σου
είναι
στη
θάλασσα
κι
ανοίγεσαι
στων
χρόνων
τους
έρωτες
ως
αυγινό
κοχύλι.
Εκεί
σε
συναντώ
στη
μεγάλη
της
άμμου
κουκίδα
φεύγοντας.
18-1-22
Αναδύεσαι
γυμνόστηθος
στου
φεγγαριού
τα
γκρίζα
δέντρα
δανείζοντας
τους ανθούς
σου
στου Γενάρη
τα
αδιέξοδα
κορμιά.
Έντρομη
σε
εγκαταλείπω!!!!
18-1-22
Άλλαξα
ουρανό
όμως
εσύ
παφλάζεις
εντός
μου
τύμπανο
κόσμου!
18-1-22
Ακούω
να έρχεσαι
κι
ανοίγω
τους
κρουνούς
της
θάλασσας
για να
ξοδέψω
το χρόνο
μέχρι
η
ψυχή
να γίνει
σώμα!
18-1-22
Στους
τριγμούς
της
καρδιάς
μου
μεταλλάσσω
την αναχώρηση
σε
άφιξη.
Έρθεις
δεν
έρθεις
εγώ
θα σε
υποδεχτώ!
18-1-22
Κυματίζεις
εντός
μου
αγιασμένε
έρωτα
τους
λυγμούς
των
αγγέλων
νύχτες
και
νύχτες
για
το
ταξίδι
στη
θλίψη.
18-1-22
Ποιος
θα έρθει
σαν
φύγεις;
Ποια
γλώσσα
θα μιλά;
Τι
θα πρέπει
να κάνω;
Που
θα βάλω
τα όνειρά μας;
Που
θα γράφω;
Για ποιόν;
Γιατί;
Ουφ
κουράστηκα.
Θα αποκοιμηθώ
για να
σε φέρω
πίσω.
Έτσι
όπως
τόσα
χρόνια!!!
18-1-22
Σπας
τους τοίχους
κι έρχεσαι
απόηχος
χρόνων
στο
τετραήμερο
αύριο
της
άνοιξης.
Έχω
μείνει
εδώ
στο καρτέρι
του κόσμου
και
δεόντως
σε
ηχολαλώ.
21-1-22
Κουράστηκε
η λύπη
να οργίζεται
στων ανθρώπων
τα βέλη.
Τώρα
χτυπά
στο αέτωμα
και
αναχωρεί.
21-1-22
Κληρονόμησα
την ερημιά
ως δόξα
ποίησης!
21-1-22
Αοσμες
και άχρωμες
ενυδρίδες
κατοικούσαν
στις μεθυσμένες
συραγγες
μεχρι
που ακούστηκε
ο ήχος
της Φραγκίσκας.
21-1-22
Θα τρίζουν
οι πόρτες
οσο
η βροχή
θα σε κρατά
μακριά.
Μεχρι
τότε
αυτή
η μουσική
θα φεγγει
στης γραφής
τα πηγαδια.
21-1-22
Θα λυτρωθούν
τα ουράνια
αντηχώντας
τη φωτιά
του κορμιού σου
σαν πάρεις
το δρόμο
προς τα εδώ.
Θα λειώσει
ο χρόνος
και μυστικά
η γη
θα αγαπήσει
της βροχής
τις φλέβες
ΩΩΩΩ!
Οποία
Συνουσία.
21-1-22
Θηλάζει
το σκοτάδι
η ψυχή
μέχρι
τη σχισμή
του φωτός
για να
ανατρέψει
το μύθο
στον άκαμπτο
πυρακτωμένο
ερωτά σου!
21-1-22
Δεν
υπήρξες
ποτέ
ο περαστικός
των ονείρων
γιατί
είσαι
πάντα
ο
ανέσπερος.
21-1-22
Παροξύτονες
οι ανάσες
στα ημίτονα
της δημιουργίας
αναμένουν
τους αλλόμορφους
ανδρες
στου
ενός
το πρόσωπο.
21-1-22
Η απάτη
της επιθυμίας
στο μακροσκελές
σύμπαν
της ουτοπίας
διχάζει
τα θραύσματα
και
λανθάνουν
οι άνθρωποι
στα τοπία
της σκέψης.
Όπως
όλοι!!!
21-1-22
Ολισθαίνω
στα όνειρα
την αντανάκλαση
της ευτυχίας
στην άπνοια
του καθρέφτη.
Το κενό
ορατό
στο αόρατο.
Ανοιγμένο
ρούχο
στο τρένο
προς το Udine.
21-1-22
Οικειώνομαι
τα θέλω
της λήθης
και
της μνήμης
αγγίζοντας
της ψευδαίσθησης
την πρόοδο
ψιθυρίζοντας
στην αχλή
το ΕΓΩ.
21-1-22
Μονόλογος
στο σανίδι
της ιδιωτικής
αυλαίας
το περίκλειστο
κενό μου
ανοίγει
τα εσώψυχα
σε τοιχογραφίες
αφανισμού.
21-1-22
Παραμορφωμένο
το παράλογο
του δέρματός μου
αποκωδικοποιεί
τη φλόγα
στο εφήμερο
για να
γράφω.
Ήσουν φίλη
για να
αναδεικνύεται
η
ομορφιά
σου
πάνω
στους
σπίλους
μου.
Τώρα
που
ζαρώνεις
δεν
με
χρειάζεσαι.
Πολτοποιήσου
στο
γίγνεσθαι
της
αποσύνθεσης!!
21-1-22
Ανθρώπινο
κουφάρι
το
εφήμερο
αναδιπλώνει
ως
γκράφιτι
διαστελλόμενο
τα
καινούρια
του
ρούχα.
21-1-22
Το στέμμα
της
πνοής
σου
γίνεται
λύρα
στα νότια
έτσι
που
οι
θεολάλητοι
ήχοι
αναπέμπουν
γκλόριες!!
22-1-22
Κάηκε
του
κρατήρα σου
η λάβα
κι έμεινες
εν
στήσει
πνιγμένος
σπερματοζωάρια.
Έκτοτε
άσπερμος
στα πλούτη
της
νόησης
θα
απολεπίζεσαι
ως
πέος
φίδι.
22-1-22 Για τους
βιαστές του κόσμου τούτου.
Με χατζάρα
τούρκικη
κόβω
των βιαστών
τα πέη
στης θάλασσας
τα κύματα
και
τα τοποθετώ
ουρά
στον πρωκτό τους.
Αποδίδοντας
τα του
Καίσαρος
τω
Καίσαρι!!
22-1-22
Σκληραίνουν
οι ίσκιοι
στα λιβάδια
τώρα
που
τελείωσαν
οι αγκαλιές.
Κι
ο μουσικός
τριγμός
βγαίνει
σεργιάνι.
Κρύψου
γιατί
οι
Λαιστρυγόνες
πάντα
μένουν
εντός μας
φουρνίζοντας
ψαθούρια
εκδίκησης!!
22-1-22
Οι αμμόλοφοι
στου Γάγγη
τα νερά
με πνίγουν
καθώς
οι άνθρωποι
χαράζουν
γι αλλού
τις πορείες.
27-1-22
Τα φαντάσματα
φυτρώνουν
στο θόλο
του παρελθόντος
ως τρύπες
απολιθωμένων
φωνών.
Είναι
εκεί
που
η ευδαιμονία
συντεταγμένη
σου
αρνείται
τα θέλω.
Κι
εσύ
παρακλητικός
παράλυτος
τυλίγεις
το
σύμπαν σου
και
σιωπάς
με κείνα
τα ουρλιαχτά
που
βάφουν
κόκκινη
τη θάλασσα.
27-1-22
Φόρεσε
το φουστάνι
του χρόνου
και
κοιμήσου
στη ράχη του
απόψε
που
το χιόνι
στις φλέβες
σου
με
ζωγραφίζει.
27-1-22
Απόρρητη
η μοναξιά
στης
πόλης
τα μάτια
κρατά
το ποτήρι
στα μπαρ
της
Goa.
Είναι
τότε
που
αγγίζω
τη φωνή
του
μυαλού
σου
και
σε σέρνω
εντός μου.
Ναι
είμαι
το καταφύγιο
της
αμαρτίας σου
και
σε περιμένω
εδώ
στον
παράδεισό μου.
27-1-22
Άφησα
την
τόλμη
να με
πάρει
προς
εσένα
την ώρα
που
ο ουρανός
θα σχηματίζει
βέλη
φωτός
μήπως
και
με
δεις.
27-1-22
Ακούγεται
των
ερειπίων
η
απελπισία
κι
όλος
ο κόσμος
ξυπνά
με το
λήθαργο
της σιωπής
για να
προστατέψει
τους δολοφόνους
του μέλλοντος.
Άμοιρε
χρόνε
ευσπλαχήσου
μας.
27-1-22
Στο στήθος
των κυμάτων
η ποιήτρια
Μάχη Μουζάκη
αποθεσε
την πρόσκληση
για το συμπόσιο
των λέξεων
στο μελιριτο
εκείνων
που
ο κάθε
κουκλός
εκσπερμάτωνε.
27-1-22
Έχω
το
δικαίωμα
να
βγάλω
το μυθιστορηματικό
μου
εγώ
βόλτα
στην ομίχλη
καθώς
το πρόωρο
καλοκαίρι
εν
απελπισία
αναχωρεί.
2-2-22
Ένας
ιδιόρρυθμος
Ινδός
με μπλε
πουκάμισο
κοιτά
το
μεσαιωνικό
βλέμμα
των
σπίλων
προσπαθώντας
να διακρίνει
την απουσία
τόσων
χρόνων.
Ίσως
μια
μέρα
μάθει
για το
τρυφερό
των
ανθρώπων
μίσος
και
κατανοήσει
τη σιωπή.
Θα είναι
τότε
που
η ανάφιξη
θα γίνεται
άφιξη.
Πληκτρολογώ
τη
μορφή
σου
με
λέξεις
ασπρόμαυρες
στην επιφάνεια
του ουρανού
καθώς
ο μελωδός
με το
φανό
θυέλλης
προσεγγίζει
το γυμνό σου
πόδι
άμα
τη αφίξει!!!
Όσο
κι αν
κλείνουν
τις πόρτες
ΕΜΕΙΣ
θα
συναντηθούμε!
2-2-22
Μακρόσυρτη
η στιγμή
της άφιξης
20
και
πλέον
χρόνια
σκουπίζει
τους τοίχους
και
σε
καλημερίζει.
2-2-22
Θυμάσαι
να
μιλάς
μετά
από
τόση
σιωπή;
2-2-22
Αρνηθήκατε
την
αγοραία
ηθική
του
ήθους
για να
εξαπατήσετε
το μέλλον
και
σήμερα
γονυπετοκαρτερώντας
ευνουχίζετε
νύχτα
τη ζωή σας.
Στη Βαβελ
φίλοι μου
Στη Βαβέλ!!!
2-2-22
Ρυπάνατε
τη ζωή μου
ως άλλο
Τσέρνομπιλ
κρίμα
για σας
που με
χάσατε
ευτυχώς
για
μένα
που
ήξερα
να
γράφω
κολυμπώντας.
2-2-22
Μαθαίνω
βουλιάζοντας
να ισορροπώ
στις σταγόνες
των δακρύων
και
να χαμογελώ
συνθλίβοντάς σας.
Ω σκιές
κύλινδροι
σκέψης!
Ω χάροι
χαρές!
Ω των Ω
χαλασμένα
όνειρα!
Ω και Ω
των απάντων Ω.
2-2-22
Σηκώνουν
σκόνη
οι πέτρες
για να
πεθάνουν
το θάνατο
τώρα
που
στο σάπιο
τοπίο
γεννιέται
το μέλλον.
Μη βυθίζεις
της έχθρας
το άγχος
στην ψυχή
σου
αλλά
στο κενό
γιατί
μόνο
έτσι
θα
ελευθερωθείς.
2-2-22
Περπάτησα
ως
τα όστρακα
της
σκέψης σου
για να
πάρω
της αγάπης
τα χρώματα!
Όμως
εσύ
Απόλλωνας
δρόμου
τα είχες
ήδη
ταξιδέψει
γι
αλλού.
Άργησες
μου
είπες!
2-2-22
Εμφανίζεσαι
στα τρένα
τις νύχτες
των ονείρων
για
να ταξιδέψουμε
εκεί
που
η άμμος
θα κρατά
τα πατήματά μας
ως ένδειξη
σμίξης!
3-2-22
Το πιο
ανέφελο
χάδι
ήταν
στο βλέμμα σου
όταν
άνοιξε
η κουβέρτα
τα
πέπλα της.
3-2-22
Τι εποχή
θα ναι
σαν θα
έρθεις
δεν
το ξέρω.
Γι αυτό
που είμαι
σίγουρη
είναι
πως
σε περιμένω
εδώ
αγκυροβολημένη
και
απαστράπτουσα!
4-2-22
Φύλαξα
στα όστρακα
το όραμα
και
αποχωρίστηκα
τη λύπη
που
με κρατούσε
έτσι πια
διασχίζω
τις
πόλεις
με τον αέρα
του
κραταιού!
4-2-22
Αδόκητα
εμφανίζεσαι
στην πόρτα
χαμογελάς
και
οι δρόμοι
γεμίζουν
θάλασσα
για να
κολυμπήσω
μέχρι
εσένα.
4-2-22
Η
εφαπτομένη
του
κορμιού
σου
ήμουν
εγώ
στον
ίσκιο
των
ματιών
σου.
4-2-22
Θα
έρθεις
για
να
πάρω
τη
μελαγχολία
σου.
Από
χρόνια
κρατώ
τις
ικμάδες
της
θάλασσας
για
να
στις
δώσω
φως.
Η πανδημία
ίσως
είναι
το
τελευταίο
εμπόδιο.
Ξεπέρασε το
και
φτάσε
επιτέλους!
4-2-22
Από
μνήμης
διαβάζω
τον ερχομό σου
στο σώμα μου.
Αργή
διαδρομή
σε πανσέληνο
ύπνο.
4-2-22
σκιές
είναι
οι
αληθινές μας
φίλες
οι μοναδικές
οι
πάντα
δίπλα μας
οι
άηχες
και
οι
πιστές.
Μισό
αιώνα
αργότερα
τις αντίκρυσα
φορώντας
τα
καινούρια
μου
μάτια.
4-2-22
Έρχεσαι
από
το διάδρομο
με κοιτάς
και
χάνεσαι.
Γιατί;
4-2-22
